Hepimiz hastayız.

Merhaba.

Şair diyor ya yazmasam çıldıracaktım diye, ben çıldırmazdım ama çok yazasım geldi, hiç okumuyoruz ama hepimiz yazmak istiyoruz zaten, bizim neslin en büyük sorunu bu, vallahi hepimizin kişiliği sallantıda, çaya kaç şeker atacağımız konusunda bile kararsızlığa boğuluyoruz, hayatın her konusunda kararsızız, diğer sonuçları düşünmek boğuyor bizi, yazmak istediğimiz okumak istemediğimizi söyledim ya, bu yazıyı bile çoğunuz sonuna kadar okumayacak mesela, ama ben yazıyorum.

Kendimizi tanımıyoruz fakat süslü şiirlerle, nefis efektler verilmiş tumblr fotoğraflarıyla kendimizi tanıtmaya çalışıyoruz.

Bir insan neden okumadığı ve muhtemelen de okumayacağı bir kitabın fotoğrafını çekip bunun üzerinden prim yapmak ister? Bakmayın yahu öyle çat diye sorduğuma size burda uzun uzun bunun sebebini anlatacak değilim, ben de bilmiyorum zaten, bu sosyologların psikologların işi, ben onların ikisi de değilim. Sadece düşünelim diye teşvik ediyorum.

Mesela, bu konuda benim fikrim ne? (Çok umrunuzdaymış gibi)
Çünkü şekilciyiz, biçimden çok şekilciyiz, içerikten çok şekilciyiz, bu yüzden hiçbir bok anlamadığımız şiir dizeleri bize güzel geliyor ve o hiçbir bok anlamadığımız yazıları yazan adamlara tapıyoruz, hepsi işini çok iyi yapıyor bu kesin, ama yaptıkları iş genel olarak iyi mi, bu kuşkulu.

Ayrıca bunalmışız be, zevk almıyoruz, hiç birimiz geleceğe gerçekçi umutlarla bakmıyoruz, şu anı goygoyla geçirmek en büyük isteğimiz zaten ama bunun yanında hayalperest umutcularımız var içimizde bi yerlerde yaşayan, bende onlardanım aslında, bunun bir doz fazlasi psikolojik bir hastalıktır, şaka değil, tüm umutlarını kaybetmiş kişinin, bir yerden sihirli bir değneğin geleceğini ve her şeyi bir anda düzelteceğini beklemesi nörolojik bir hastalıktır, zaten en başta dedim hepimiz hastayız diye, vallahi öyle.

Aslında tam da bugün hasta olmamak şaşırtıcı olur, özellikle bizim nesil için, şöyle bi düşünün en son ne zaman uyandığınızda televizyonlarda geleceğe dair olumlu-mutlu edecek ve "oh be" dedirtecek, üstüne bi güzel halay çektirecek bir şey duydunuz?

En son ne zaman yukardaki büyüklerimizin sizi düşündüğünü ve iyi bir geleceğe ulaşmanız için uğraştığını hissettiniz?

Oysa biz tam da bu yüzden hasta olduk, biz her sabah kötü haberlere uyana uyana hasta olduk, olumsuzluklar içinde boğularak öğrenilmiş çaresizliğin ne olduğunu bilmeden onu yaşar olduk.

Çaresiz hissede hissede hasta olduk.

Oooo kanka fight club kafası yea kaybedenler kulübü felaan diyecekler olacak şimdi, he anam he at kafası hatta, bir şey anlatıyoruz oğlum şurada, durun hele bi allaa allaaa...

Hazır ismini anmışken fight club üzerinden gidelim, filmin temel mesajlarından biri "Tüm umudu kaybetmek özgürlüktür"  ifadesi, bir bakıma çok doğru bir ifade ki zaten bu dünyada "bir açıdan" doğru olmayan bir şey yok. Hitler'de bir açıdan haklıydı, 12 Eylül darbesi de bir açıdan haklıydı, bu hayatta önemli olan doğru açıyı bulabilmek, insan beyni o kadar gelişmiş ki yoğurdun siyah olduğunu bile kanıt sunabiliyor.

İkna olmak istediğiniz her şeye kendinizi ikna edebilirsiniz.

Yukarıda ismini zikrettiğim mahlukların haklı oldukları açıya sokayım diyor ve devam ediyorum, fight club tüm umudu kaybedince özgür olacağımızı söylüyor dedik, mesela bi deneyelim, kafanızdaki tüm umutları koyun bi kenera, evet yandaki sehpa uygunsa oraya mesela, tüm ünlü olma, futbolcu olma, manken-model olma ve hatta twitter tumblr fenomeni olma gibi boktan hayallerinizi koyun, ardından gelecekti mesleğinizi, hayatınızın aşkıyla evlenmek gibi daha mantıklı olan hayallerinizi koyun, bakın yok, düşünün bi umudunuz yok, ne olursa olsun, iyi değil mi cidden, ooh kebap be.

Şimdi diğer kült filmlerin çoğunda geçen fikre gelelim "Asla umudunu kaybetme!" mottosu yani, boşuna demedik sadece bir kafaya ait bir şey yazmıyoruz diye, severiz çünkü etiket yapıştırmayı, bu da bir hastalık, kendimizi tanımayı başaramadık yapıştırdığımız sıfatlarla karşıdakini tanımak istiyoruz. Şimdi o fikre dönelim, der ki bu fikir, hayata bir kere geliyorsun, dilediğin gibi yaşa, inanmadığın bi rütbenin peşinde koşma, inandığın şeyleri yapmak için karşına çıkan engelleri aş vs.
Hepimiz biliyoruz, çok dinledik zaten.

Burda çözüm kendini tanıyan insana kalıyor, hangi mottoyu seçeceğiz?

Yukarılarda bi yerde söylediğim sözle bitirmek istiyorum, yoruldum zira (zira ne demekse)

İkna olmak istediğiniz her şeye kendinizi ikna edebilirsiniz.

Hadi kaçtım ben, beyinler yandı mı iyi mi?